Семејството Ериќ од селото Горњи Бањани е едно од оние чиј живот, поради сплет на чудни околности, од огромна трагедија и речиси „мртво семе“ отишол до тоа што станале едно од најбројните семејства во Областа на Горна Милановац.
Нивната приказна датира еден век наназад, кога прадедото Живојин отишол во војна. Со себе го зел и најстариот син Радиќ, а петте малолетни ги оставил во селото.
Кон крајот на војната, синот на мојот прадедо беше убиен во Албанија, тешко го поднесе тоа, но се надеваше дека по враќањето ќе го чека полна куќа. Кога пристигна од бојното поле, го пречека уште потрагична вест – сите пет негови синови умреле од тифус, останале дома“, изјави Драган Ериќ за RINU минатата година.
Мислеа дека за нив нема спас и надеж. Меѓутоа, сопругата на Живојин, Милунка, која со денови плачела по изгубените синови, една ноќ сонувала чуден сон.
Во нашето семејство од колено на колено се пренесува приказната, како баба Милунка го сонувала својот син Радиќ, кој го загубил животот, кој и рекол да престане да плаче и да плаче. Според нејзината приказна, тој и рекол дека како таа година на Митровдан се растажила така следната година на истиот ден ќе се радува.Немаше да има толкаво значење прабабата да не се породила на осми ноември следната година и да добие уште еден син , Гвозден, таа имаше 46, а прадедото 49 години“, изјави тогаш Драган.
На овој начин семејството Ериќ се спасило од целосно црнило, тие продолжиле да живеат. Меѓутоа, за време на Втората светска војна, Гвозден бил затворен и осуден на смрт. Таму иднината на семејството повторно била доведена во прашање, но синот единец за чудо го избегнал пукањето и се вратил во родното село. Таму Гвозден се оженил и добил син и за среќа лозата продолжила.
„Татко ми ме добил мене,јас имам два сина, а тие со семејствата добијаа уште четири, а секако има и внуки. Сега куќата е полна, сме 13. Сите живееме под еден покрив, се разбираме, работиме заедно и синовите и нивните деца не сакаат да одат во град, но продолживме да го чуваме нашето огниште овде.Најубаво е за празниците кога се собираме сите заедно на трпеза. Едниот внук го нарековме Гвозден, по дедото чие раѓање го спаси семејството, бидејќи без него немаше да бидеме ниеден од нас“, рече тогаш Драган.
