Полиќ, кој на пошироката јавност и е најпознат по улогата на капетанот Дитрих од „Балкан експрес“, сè уште работи – минатата година ја објави својата автобиографска книга, сними нешто и за ТВ, но се е доста тешко бидејќи, како што тој вели, неговото здравје е катастрофа.
„Јас сум на кислород 24 часа и тоа сè уште не би било проблем, но морам да вдишувам на секои 6 часа за да го земам лекот за воопшто да ми работат белите дробови. Што се однесува до срцето, тоа е ок сега имам 8 стента значи рекордер сум во Словенија а што се однесува до моите бели дробови бев страшен пушач знаев да пушам по 4-5 кутии дневно.
Па пушам само една се спакувам додека пијам кафе.Значи до срце и бели дробови има уште некои работи и така четири пати умрев во последните 7 години, едвај ме спасија.
Пред две години беше најтешко. Во тоа време живеев во стан на приземје. Кога станав едно утро, останав без воздух, па со последните сили го отворив прозорецот, го грабнав телефонот и се обидов да повикам брза помош. Но, не можев,
Некоја моја комшика над мене некако ме слушна па се симна од станот и ме најде како висам над прозорецот. Таа потоа повика брза помош и ме вратија во станот каде потоа се обидоа да ме реанимираат.
Бидејќи не успеаја, ме однесоа во Ургетна, каде што ме вратија во живот. Оттогаш имам страшни проблеми, белите дробови тотално ми отидоа.
Бев долго време во Клиничкиот центар во Љубљана и никако не успеаја да го поправат, па морав да набавам кислород. И после сето тоа после месец ипол пак имав застој и после едвај ме спасија. Оттогаш морам да вдишувам на секои 6 часа“, вели Полиќ.
Вели дека ова вдишување му е најтешко бидејќи поради тоа е врзан за куќата.
„Што да кажам, малку е комплицирано и зафркнато . Порано секое лето одев кај мене во Уније, а сега ништо. Сега има варијанта да купам апарати, но тоа се многу пари. види можеби следната година ако останам жив.Уште работам.Цела оваа моја книга ја снимив на диск,за две недели имам промоција.
Направив нешто и за телевизија.Следната година во мај Треба да играм една голема улога, но се плашам дека нема да успее“, ни вели познатиот Рац.
Како некој што умрел четири пати, како што вели, го прашуваме што се случува кога човек оди на другата страна. Дали има некои тунели, светла?
“Сето тоа е лага. Единственото нешто што го паметам е дека секогаш кога умирам мислев – ох мајко, си одам. И драма. Кога ме вратија во живот, беше како да сум роден пак.
Ништо не ти е јасно.Пола саат се освестуваш и ти е како ново раѓање Гледаш во луѓето околу тебе поима немаш зошто светлина зошто темнина зошто нешто се движи што велат како е кога ќе се родиш.
Светлината страшно те мачи кога ќе се случи.Тоа боли.И немаш поим што се случува околу тебе.Не можеш да се сетиш кој си, каде си.Ништо не ти е јасно.Ти требаат два или три часа да склопам слика – аха, јас сум Радко, во болница сум.
Секој пат кога ќе почините, истото се случуваше. Не е важно што веќе еднаш си починал , што имаш некое претходно искуство. Токму истите искуства. Последен пат кога ме спасија беше долго време. Јас починав некаде помеѓу 5 и 6 часот наутро и после цел ден ме спасуваа.
Беше многу тешко. Мислеа дека ќе имам оштетување на мозокот . Вториот или третиот ден ми зборуваа како дете. Иако им кажав дека знам кој сум и каде сум, тие ми објаснија дека мора да разговараат со мене затоа што се плашеа дека имам оштетување на мозокот бидејќи долго време бев на таа страна. Но, овде мозокот работи, иако телото отиде до дома “, вели Полиќ.
А на прашањето дали ја имале вистината дека на човекот му поминува цел живот пред очи, Полиќ вели:
„Не, не. починуваш во секунда. Можеби тоа се случува кога некој ќе почини за една минута, две или три. Сè само ми згаснува. Одеднаш звукот исчезнува. Тоа е како да го мешаш. Го мешаш звукот, го мешаш со светлина. Сè полека исчезнува и темнината. таа секунда поминува – готово е, чао, чао“.
