Пејачот Сергеј Четковиќ е сопственик на еден од најубавите гласови на музичката сцена. Неговата кариера е украсена со бројни награди и хитови како: Погледи у тами, и јас постојам, Кога ќе ти требам, ќе го запрам времето итн. Тој ја компонираше и оригиналната музика за популарната домашна серија „Вистини и лаги“ , а во 2018 година ја создаде и првата српска цртана серија „Лола и Мила“. Инспирација му биле двете ќерки.
Од друга страна, тој истакнува дека во детството бил многу немирно дете, што ни е многу тешко да го замислиме со оглед на имиџот што го изградил на јавната сцена.
Бев многу непослушно дете и тоа ме држеше до осум или девет години. Отсекогаш сум бил предводник во разни пакости во општеството, како во семејството со моите браќа, така и со пријателите од улица и од училиште. Моите родители имаа тешко време со мене, бидејќи не знаеја како да ме смират. Постојано смислував некои нови игри, дури и некои, условно кажано, акробации кои воопшто не беа наивни, организираа разни натпревари, велосипедски трки и многу други работи – раскажува Сергеј.
И додава дека неговиот татко морал да ги исправи последиците од сите негови злодела.
Колку пати татко ми платил и ги поправал оградите на соседот каде ќе завршам по бркотница со велосипед, купувам нови гуми и уште толку. Секој втор ден ме носеа да ме шијат. Кога ме слушна како одам по улица и плачам, тато веќе знаеше сè и веднаш ги зеде клучевите од автомобилот за да ме однесе до лекар.
Интересен е и податокот дека не сакал физичко образование на училиште. Бев многу добар – одличен ученик. Го сакав училиштето. Не сакав физичко образование, бидејќи секогаш имавме маратони и крос-кантри трки, а јас не сум тип кој сака да трча. Сепак, ги сакав кошарката и фудбалот. Од предметите сè уште ми се допаѓаа музиката и уметноста. Таму бев без конкуренција, ги пишував најдобрите трудови и до осмо одделение, бидејќи знаев да се изразам сликовито, со многу метафори и добри описи, а тоа им се допаѓаше на моите наставници.
Во сеќавањето му остана особено една анегдота, поради која едвај остана жив!
Татко ми беше рели возач и имаше опрема дома. Еден ден му ја зедов кацигата и штотуку добив нов велосипед BMX, кој беше многу популарен во тоа време и сонот на едно момче се оствари во секоја смисла на зборот. Организирав натпревар спуштање по ридот Горица, кој се наоѓа веднаш до Подгорица, кој има многу груб и опасен терен – почнува со насмевка да објаснува Сергеј и продолжува:
Кога почнавме да се спуштаме, јас бев во водство се до моментот кога шлемот на татко ми, кој секако беше три броја поголем, не се сврте за да не видам ништо, а брзината беше толку голема што не можев да застанам. . Завршив во оградата на соседот. Верувам дека нема потреба да објаснувам што се случи потоа, бидејќи веќе зборував за тоа на почетокот на интервјуто.
Но, музиката играше многу важна улога за него уште од детството. Сакав да цртам, но музиката сè уште беше моја голема љубов од моето најрано детство. Веќе на шест или седум години слушав некои ленти на татко ми, речиси се сетив колку ја сакав песната „Куќата на изгрејсонцето“ од групата „Животни“.
Подоцна ја отпеа Мики Јевремовиќ. Гледав во инструментите како маѓепсан. Потоа се запишав во помлада музичка школа, членував во хорови, почнав да се дружам со музичари кои тогаш беа актуелни во Црна Гора, го основав мојот прв бенд и се останато е историја – заклучи пејачката.
Што се однесува до еден од најмирните и најповлечените пејачи од нашата јавна сцена, кој не сака да се изложува на медиумите, дали можевте да претпоставите дека бил толку палав и своеволен во детството?
