По смртта на некој близок, често се прашуваме како да продолжиме? Како да се живее со знаење дека оваа личност повеќе ја нема? Побаравме совет од свештеникот Миладин Малиќ. Слушнете што има да каже на оваа тема што најмногу пречи.
Како да се прифати и надмине смртта на родител? „Денес не ја доживуваме радоста на вистински начин. Постои некаква еуфорија … Денеска не се радуваме како што треба, а особено не знаеме како да се однесуваме кога ќе ни умре ближниот… Порано луѓето ја сметаа смртта како природна појава.Се сеќавам дека смртта беше прифатена нормално и повеќето постари умираа дома,а пред тоа се збогуваа со семејството како да одат на пат, баба,дедо,татко,мајка,додека децата остануваат.
Па, сега… Во тие моменти најчесто се викаше свештеник кој дошол да исповеда и да се причести личност која требало да му ја ослободи душата. Затоа, сите членови на семејството биле посмирени, бидејќи сфатиле дека нивниот близок заминал на причест и мир. Се сеќавам и на едно суеверие кое се вкорени меѓу нашите луѓе. Имено, кога умираат баба и дедо, постар човек кој живеел во куќа со семејство, родителите веднаш ги носат децата кај роднините на неколку дена: „Да не гледаат, да не се плашат…“
Тогаш би ги излажале: „ Бабата не е тука, замина, ќе се врати…“ За подоцна да признаат дека бабата умрела и детето доживува уште поголем стрес… И тогаш кога тоа дете ќе порасне, кога неговите родители ќе починат, ја преживува траумата, бидејќи дотогаш не ја сретнале смртта и не можат да го поднесат заминувањето на блиските, особено на родителите. Тие не знаат како да се справат со тој момент, со таа ситуација“.
Дали е проблемот во неприфаќањето на смртта? „Па, проблемот е што не ја прифаќаме реалноста. Дали лицето што починало било болно, било трагедија или лицето починало од старост… Тогаш луѓето прашуваат: „ Зошто се случи тоа? “ Слушам прашање од верник како: ” Боже, зошто го дозволи тоа?”Сега, треба да бидеме реални и да се запрашаме зошто плачеме кога некој близок ќе почини? Дали плачеме затоа што го сожалуваме оној што починал? Или плачеме затоа што останавме сами без него?
Ако човек е верник, ќе разбере дека се е по Божја волја, дека се што се случува е затоа што треба да се случи… Но смртта не е крај, бидејќи ако смртта е крај, тогаш нема потреба да се зборува. за тој што умрел, да се запали свеќа за мир на душата, да размислува за него – а тоа не може да биде.. Дури и атеистите ќе зборуваат за добрината на тој човек, споменот на тој човек итн… верниците ќе знаат дека ќе дојде време кога повторно ќе се сретнеме во Царството Божјо“.
Како да се однесуваме кога ќе ни се случи таква трагедија како смртта на некој близок? „Денес луѓето тешко се справуваат со трагедијата. Тоа го гледаме и кај верниците и кај атеистите. Гледаме луѓе кои доаѓаат во црква, водат убав духовен живот, а потоа кога станува збор за смртта на близок, не можат.
Луѓето денес се толку навикнати на сè да се затемнува што мислиш дека веруваат дека Царството Божјо е тука на земјата, а потоа кога ќе дојде до трагедија како смртта доаѓа на ближниот, па доаѓа очајот, неприфаќањето, губењето на волјата, губењето на оптимизмот, па дури и потресувањето во верата… Се чудам кога слушам како луѓето викаат: Зошто Боже?!Па, сè на овој свет ни е дадено, и никогаш не му благодариме на Бога за тоа. А кога ќе дојде ваков момент, тогаш веднаш се чудиме зошто сега… Старите имаа една добра поговорка која вели: „ Бог дал – Бог зел!“ ”
Еве еден пример: Неодамна бев на погреб на едногодишно дете. Кога подоцна разговарав со родителите на детето, видов дека се полни со вера, болка, недостаток, но го прифатија како Божја дозвола и Божја волја… Кога родителите ќе закопаат дете е најтешко.. После тоа се гледа силата на верата. Лесно е да се биде верник кога се е добро, но кога ќе се случи таква голема трагедија, тогаш сите окови паѓаат… Најважно е да се запамети дека Бог има план за секој од нас…“
„Ќе ви раскажам уште една приказна од парохијата. Мажот почина, а жената остана сама. Имаа прекрасен брак, речиси 30 години, живееја без деца. Три дена по погребот, сопругата ги слушнала неговите чекори на скалите од куќата секое утро. Таа ми го кажа ова со овие зборови:
„Секое утро станував пред маж ми, палев оган и варев кафе. Потоа маж ми се симнуваше по скалите од собата до дневната соба, пиевме кафе заедно и потоа секој одевме на работа. Првото утро по неговата смрт, станувам, пијам кафе и го слушам како слегува по скалите. Гледам – нема никој. И така три дена. И потоа застанав малку и си реков: Чекај малку, ова се работи кои автоматски ги работиш со години, навикнати си.
Сега вашиот мозок очекува тој да слезе по скалите. Мозокот не може да го прифати фактот дека недостасуваат овие информации, дека овој момент нема да се случи…. Кога сфатив што се случува, дури тогаш престанав да ги слушам неговите чекори “.
Значи, колку побрзо сфатите дека оваа личност повеќе не е меѓу нас овде на земјата, и дека знаеме дека таа е жива пред Бога и во нас, толку побрзо ќе ја прифатите неговата смрт. Така ќе продолжиш со животот и ќе продолжиш со надежта и вербата дека сме поврзани со духовни врски, врска на љубов која не завршува со смрт.
Секој треба да си каже: Морам да продолжам понатаму! Морам да продолжам со мојот живот. Јас не сум сам на овој свет. Господ не ме остави. Што можам да направам сега, како да продолжам?
Најлошо е да размислите и да речете: Подобро е да лежам до мојот сопруг/сопруга во гроб!
Донекаде го разбирам тоа, но ти не одредуваш – се е по Божја волја!
Верата многу влијае на тоа колку и како ќе ги прифатиме радоста и болката на вистински начин“.
