На секој концерт, публиката ги пее неговите хитови „Јулија“, „Би сакала да пеам“ и „Летни дождови“, но и песната „Мокре улица“, која ја посвети на сопругата Милица. Малкумина знаат дека свирел виолина и играл кошарка во Звезда и дека со години работел како рок -новинар и преведувач на биографии и автобиографии на најпознатите светски музички sвезди. Гордиот татко на Алекса и Ана е во среќен брак 33 години
Роден сум на 4 ноември 1969 година во Белград. Најинтересниот настан во моето детство е поврзан со моето раѓање, и тоа никој не го знае. Логично беше да се добие името Александар, бидејќи тоа беше името на мојот прадедо кој почина шест месеци пред моето раѓање. Името Дејан не беше толку популарно, во тоа време во градот имаше само двајца – Дејан Деспиќ и Дејан Мијач . Во мојата генерација, веќе стануваше попопуларно.
Првото обраќање на кое се сеќавам беше Шумишево сокаче. Мојот дедо од мајка имаше стан таму, а потоа добија нов, помал во Нов Белград, во Павилјони. Таму е снимен филмот „Рани“, улица Џон Кенеди. Најраните спомени започнаа таму и живеевме таму до мојата деветта година. Кога некој ќе ме праша од каде сум, обично велам дека сум од Звездара, бидејќи тоа е областа каде што навистина израснав и каде имам сериозни спомени од животот.
Ние Цукиќ сме од селото Велико Крмаре кај Крагуевац. Семејството живее таму од 18 век. Познати се по војводата Павле Цукиќ, кој беше учесник во Првото и Второто српско востание. Тој беше млад војвода кај Караѓорѓ, а подоцна, според нашата семејна нарација, бил еден од иницијаторите на Второто српско востание.
Тој беше отсечен од историските приказни благодарение на фактот дека бил во конфликт со Милош. Павле е единствениот истакнат војвода кој нема улица во Белград. Дури и неговиот најдобар пријател и соборец во тие немири против Милош, Петар Николаевиќ Молер, има улица во главниот град.
Од страната на мајката, тоа се корените на Прекодрин, Босна и Херцеговина. Дедо ми Ристо беше од jубиње, тој беше меѓу првите економски мигранти од почетокот на векот, во 1904 година. Како дете на 19 -годишна возраст, тој отиде во Америка, каде што живеел, работел и стекнал имот.
Уште во 1912 година, тој стекнал доволно имот за да се врати и да ги посети своите родители. Тој беше во jубиње еден месец. На сите им се пофали дека се враќа во Америка со најголемото чудо на светот, бродот „Титаник“. Сепак, тој отплови од Дубровник со брод за Англија, тие беа фатени во бура и тој задоцни.
Ристо се нервираше што не пристигна, а да стасаше, немаше да сум јас денес овде, ниту ова наше интервју. Подоцна се врати и се ожени со баба ми, која се породи таа година кога отиде во Америка. Имаа три деца, од кои средното дете е мајка ми.
Баба ми сакаше да пее, а наводно мојот прадедо на страната на Кукиќ, кој починал пред да се родам јас, бил гуслар. Ги имав овие склоности да пеам од двете страни. Најголема заслуга и давам на мајка ми, која неодамна почина. Таа многу ја сакаше уметноста, не беше особено талентирана за музика, но многу ја сакаше.
Имаше идеја што денес ја имаат многу родители, но тогаш не се размислуваше – дека е добро детето да слуша добра музика. Таа пушташе плочи со класични арии и популарни теми од класичната музика. Тие спомени беа замаглени од шокот што го доживеа моето тело со појавата на Битлси. Кога се појавија, тоа беше удар што с еуште трае за мене.
